در چشم انگورهاي من، نشان مظلوميتت پيداست. کوچه‏هاي توس، آخرين گام‏هاي مقدست را به مويه نشسته است.

تو، صداي غريب خراساني در هياهوي بي‏سرانجام فريادها و پچ پچ‏ها، آن نخل تناوري که شاخه‏هاي ابدي‏ات را خزاني نيست.
خيابان‏هاي نور، به گلدسته‏هاي به خورشيد رسيده‏ات ختم مي‏شوند. تو آرامش دل‏هاي زخمي و بي‏قراري هستي که طنين ناله‏هايشان، در جان ضريحت مي‏پيچد. از آن سوي آبي‏ها نگاهمان کن؛ که سخت آرزومند توايم و نيازمند.