کسانی هستند که دنیا را جای بهتری میکنن برای زندگی کردن...

 کسانی مثل:

دوستی که همیشه موقع دست دادن خداحافظی، آن لحظه‌ی قبل از رها کردن دست، با نوک انگشت‌هاش به دستات یک فشار کوچیک میده...

وقتی بهشون زنگ میزنی حتی وقتی که تازه خوابیدن با خوشرویی جواب میدن و میگن خوب شد زنگ زدی باید بلند میشدم ....

وقتی یه بچه میبینن سرشار از شور و شوق میشن و باهاش شروع به بازی کردن میکنن...

مثل آن راننده تاکسی‌ای که حتی اگر در ماشینش رو محکم ببندی بلند می گه: روز خوبی داشته باشی...

آدم‌هایی که؛توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشمشان می شی، دستپاچه رو بر نمی‌گردانن، لبخند می زنن و هنوز نگاهت می کنن...

آدم‌هایی که ؛حواسشان به بچه های خسته ی توی مترو هست، بهشون جا می دن، و گاهی بغلشان می کنن...

دوست هایی که ؛ بدون مناسبت کادو می خرن،... مثلا می گن این شال پشت ویترین انگار مال تو بود... یا گاهی دفتر یادداشتی،کتابی،...

آدم‌هایی که؛ از سر چهار راه، نرگس نوبرانه می خرن و با گل می رن خونه...

آدم‌های پیامک‌های آخر شب،  که یادشون نمی ره گاهی قبل از خواب، به دوستانشان یادآوری کنن که چه عزیزن،..

و پیامک‌های پُر مهر بی بهانه، حتی اگر با آن ها بدخلقی و بی حوصلگی کرده باشی...

آدم‌هایی که ؛ هر چند وقت یک بار ایمیل پرمحبتی می زنن که مثلا تو را می خوانم و بعد از هر یادداشت غمگین، خط‌ هایی می نویسن که یعنی هستن کسانی که غم هیچ کس را تاب نمی آورند...

آدم‌هایی که ؛ اگر توی کلاس تازه وارد باشی، زود صندلی کنارشان را با لبخند تعارف می کنن که غریبگی نکنی...

آدم‌هایی که ؛خنده را از دنیا دریغ نمی کنن، توی پیاده رو بستنی چوبی لیس می زنن و روی جدول لی لی می کنن...

حوالی نوشت:

خدایا! آدمایی که دنیامو زیبا کردن کم نیستن....شکرت... دوسشون دارم....

از این آدما به همه بده.... به همه ی همه...